Απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν μια χώρα που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση να μην έχει καταφέρει να λύσει εν έτει 2015 το πρόβλήμα με τον πληθυσμό αδέσποτων ζώων.

Αν δει όμως κανείς πιο προσεκτικά αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα θα διαπιστώσει ότι παρότι η ευθύνη περισυλλογής και διαχείρισης αδέσποτων ζώων ανήκει στους Δήμους είναι οι τελευταίοι, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, που ασχολούνται με το ζήτημα.

Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι Δήμοι με μηδενικό κόστος:

1. Να ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΝ υπό συγκεκριμένο νομικό/ συμβατικό πλαίσιο με την φιλοζωική οργάνωση της περιοχής τους, όπου αυτή υπάρχει, και να καταγράψουν σωστά τον πληθυσμό αδέσποτων αλλά και δεσποζόμενων ζώων στο Δήμο τους με σκοπό την καλύτερη διαχείριση του. 

2. Να ΠΡΟΩΘΟΥΝ υπεύθυνες υιοθεσίες των σκύλων που βρίσκονται σε κυνοκομείο, όπου αυτό υπάρχει, και να δίνουν κίνητρα στους δημότες τους να υιοθετήσουν υπεύθυνα ένα αδέσποτο. Να ανοίξουν το κυνοκομείο στους δημότες, να το περιποιηθούν και να οργανώσουν δράσεις πάνω στην καλύτερη προώθηση των σκύλων του. 

3. Να ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ μεταξύ τους και με την αρμόδια Περιφέρεια για την ένωση πόρων και την εξεύρεση συλλογικών λύσεων είδικά στην μέριμνα τοποθέτησης microchip, στείρωσης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. 

4. Να ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ εντός του νομικού πλαισίου που ήδη υπάρχει σε σωστή συνεννόηση με την αρμόδια φιλόζωική, κτηνιάτρους, εκπαιδευτικούς, επιχειρηματίες για την καλύτερη αξιοποιήση και αλληλοενημέρωση και την στοχευμένη ανάληψη κοινών δράσεων. 

5. Να ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΝ σωστά τους κατόχους δεσποζόμενων ζώων για τις υποχρεώσεις που φέρουν βάσει νόμου και για τις ευθύνες που φέρουν σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο όταν παραβιάζεται το ισχύον νομικό πλαίσιο. 

Ζητάμε πολλά; Αυτό δεν είναι τίποτα αλλά είναι έστω κάτι.